Een orkaan van geluid klonk .... over Woudenstein

Excelsior MO15 - SteDoCo MO15

Vandaag uit naar eredivisieclub Excelsior. Zouden we in het stadion mogen voetballen? Helaas, maar wel pal naast het stadion; ook leuk. Het was op voorhand natuurlijk een zeer belangrijk duel na de recente nederlagen van de Jonge Spartaan. Voor de titelrace hadden we alles in eigen hand.
De interim-succescoaches hadden de dames goed geprepareerd maar toch viel het in het begin niet mee. Excelsior was fysiek zeer sterk en dat boezemde ontzag in. Op het moment dat SteDoCo de schuchterheid een beetje van zich af schudde, volgde een stevige tegenslag: Dania kreeg een schop en moest geblesseerd het veld verlaten.
Het pleit voor dit team dat het de draad meteen oppakte en snel de aanval zocht. Dat leidde tot een uiterst gevaarlijk schot van Esmee, die ook al het nodige vuile werk achterin had opgeknapt.
Maar het harde spel eiste een volgend slachtoffer toen Imke ook geblesseerd uitviel. Het was maar goed dat we ruim in de wissels zitten.
Het spel werd er hierna niet beter op, met name door het onbesuisde gedrag van enkele boomlange Excelsiorspeelsters. Uiteindelijk droogden de kansen hierdoor op, aan beide zijden. Zodoende stond het bij rust 0-0. Al met al was het een vervelend duel geworden. Hoe zou dat verder gaan in de tweede helft?

Aan het begin was er in ieder geval wel weer sprake van voetbal. Helaas meer van Excelsior deze keer. Met name via de lange bal waren de Rotterdammers nu gevaarlijk en dat leidde helaas tot de 1-0.
De stugheid van de thuisploeg was enorm. SteDoCo kwam niet langs de muur van lange benen en armen van de thuisploeg. En na een kwartier verviel Excelsior weer in het duwen en beuken van de eerste helft. Deze keer was Isa het slachtoffer. Ze kon maar net de wedstrijd voortzetten. De term slachtpartij begon langzamerhand op te doemen. Coach Antoine stapte daarom naar de scheidsrechter om duidelijk te maken dat het toch echt wat normaler moest.
En zowaar werd het even rustig. Voor 30 seconden ....
Toen ging het weer helemaal los bij Excelsior. Julia die weer een beuk kreeg pikte het niet meer en moest samen met de mateloos irritante tegenspeelster het veld af. Een minuut later werd Lilly onder de zoden gelopen: ook geblesseerd!
Het was bijna lachwekkend als het niet zo triest was. Dit was voetbalonwaardig.
Maar goed, de realiteit was dat het nog steeds 1-0 was. Maar er kwam nog een staartje.
Esmée was er echt helemaal klaar mee en ging op ongelofelijke solotochten. Een van die runs werd gestuit op zestien. Ze nam zelf de vrije trap en daar legde ze alle frustratie en venijn in die ze in haar lijf had. De Excelsior keeper had geen schijn van kans: 1-1. Een orkaan van geluid klonk vervolgens over Woudenstein. Wat een verlossing. Terecht ook!!
Een beloning voor enorme vechtlust tegen een zeer nare tegenstander.

Louis van Oort