Scheids!

Laat ik beginnen dat ik in dit verhaal de scheidsrechter voor het gemak aanduid met “hij”. Niet alleen voor het gemak, ook wel een beetje omdat het overgrote deel van de scheidsrechters op de voetbalvelden van het mannelijk geslacht is.

Vrijwillig

Scheids!! klinkt er soms opgefokt vanaf de kant of in het veld. Dat kan natuurlijk gebeuren, dat je je in het heetst van de (wed)strijd even laat gaan tegenover de scheidsrechter, omdat die bal in jouw ogen toch echt niet over de lijn was, of juist wel. Of dat het toch echt wel hands/buitenspel/een overtreding was. Maar we moeten dan wel een paar dingen bedenken met z’n allen. Allereerst het feit dat de scheidsrechter vrijwillig op het veld staat. Hij doet het zodat er gevoetbald kan worden door zijn zoon of dochter of vrienden of teamgenoten of clubgenoten. Ten tweede heeft een mens maar één paar ogen en geen ogen in de rug, ook de scheidsrechter niet. Hij kan dus niet alles zien, ook al zouden we dat willen. Zelfs de VAR blijkt, met haar vele camera’s als ogen, in het profvoetbal niet altijd de juiste beslissing te brengen. Of is het niet de beslissing die je graag wilt? Want dat is het natuurlijk ook! We voelen ons altijd zo te kort gedaan. De scheidsrechter fluit áltijd tegen ons of de scheidsrechter heeft net wèl gefloten voor een “lichte” overtreding door ons en nu fluit hij niet voor die “zware” tackle op onze benen. Oneerlijk!

Gekleurde bril

Ik snap soms de frustratie, ik snap soms dat het wel eens oneerlijk lijkt, ik snap soms het heetst van de strijd, ik snap dat je het niet altijd eens bent met de beslissing. Maar wat ik vrijwel elke zaterdag hoor en zie (en ik sta elke zaterdag wel ergens langs de lijn) is dat er teveel, te vaak naar de (club)scheidsrechter geroepen wordt. Niet alleen door de tegenstander, maar ook door ons, SteDoCo-ers en dat op elk niveau! Zelfs in oefenwedstrijden, waar er niks op het spel staat worden beslissingen “aangevochten”. Ik kan me voorstellen dat de spanning en emoties in een belangrijke wedstrijd of finale hoog oplopen, maar in een oefenwedstrijd? Het is geen Champions League. Zet die gekleurde bril eens een keer af. Het lijkt wel gewoonte te worden om te zeuren tegen de scheids over elke beslissing. We zien het op het allerhoogste niveau, we zien het op zaterdag op de amateurvelden. En wat wil je bereiken? Dat hij zijn beslissing terugdraait? Je bereikt er mee dat je tegen een gele kaart op loopt, dat je jezelf of je club een slechte naam bezorgt, dat de scheidsrechter beslissingen in het voordeel van de tegenstander gaat nemen. Maar het vervelendste wat je er uiteindelijk mee bereikt is dat er steeds minder mensen nog willen fluiten. Dat mensen afhaken om voor de lol op zaterdag op het veld te staan. Het is voor onze scheidsrechtercoördinator elke week weer een hele grote uitdaging om de planning rond te krijgen. Wie wil er nou in z’n vrije tijd uitgescholden worden? Wat is er zo moeilijk om je anderhalf uur of minder bezig te houden met je team, met je teamgenoten, met je spelers of met je spel en niet met de scheidsrechter.

Fluiten

Gelukkig zijn er nog steeds (jonge) mensen die op zaterdag (jeugd)wedstrijden willen fluiten. We moeten deze jongens en meiden, mannen en vrouwen koesteren, niet uitschelden. Een grote diepe buiging voor al diegenen die ervoor zorgen dat er überhaupt elke week gevoetbald kan worden, voor diegenen die elke week op de velden staan om jouw team te laten voetballen. Of je nou de trainer, speler of supporter bent: scheidsrechters zijn onmisbaar en laten we hen asjeblieft met rust laten. We hebben elk jaar de Week van de Scheidsrechter en dat is een prima zaak, maar wat mij betreft wordt dat het Jaar van de Scheidsrechter, elk jaar weer; jaar na jaar na jaar.

Zonder scheidsrechter wordt er niet gevoetbald!

Wim Zijderveld

Liefhebber van voetbal, supporter van SteDoCo en bezorgd over het gedrag tegen de scheidsrechter.